Woorden van de bisschop - column Mgr. G. de Korte

Februari 2025

DIENAARS VAN DE VERZOENING

Al jaren is het een goede gewoonte in ons bisdom om aan het begin van de Veertigdagentijd twee bezinningsdagen te organiseren in het Sint Janscentrum. In oorsprong waren deze impulsdagen bestemd voor de priesterstudenten maar al lange tijd zijn leden van het pastoraal kader uitgenodigd.

In dit Jubeljaar vormde verzoening de rode draad van de acht lezingen die werden gehouden. Juist in de Veertigdagentijd vormt dat natuurlijk een schot in de roos. Want in deze weken op weg naar het Paasfeest nodigt de liturgie van de Kerk ons uit om stil te staan bij de tocht van Jezus naar Jeruzalem waar Hij wordt gearresteerd, gemarteld en gekruisigd. In het Nieuwe Testament wordt de kruisdood verbonden met verzoening.

God heeft in zijn Zoon ons met zichzelf verzoend. Het is weer goed tussen de hemel en de aarde; tussen God en ons mensen.



Pastoraat van de verzoening

Al heel lang geleden, in 1994, mocht ik promoveren op een proefschrift met als titel Pastoraat van de verzoening. Het is een oecumenisch onderzoek naar de theologie van Eduard Thurneysen, een protestantse theoloog uit Zwitserland. Voor mijn eigen pastoraat leerde hij mij belangrijke noties. Een daarvan vormt de overtuiging dat ieder pastoraal gesprek plaatsvindt binnen de lichtcirkel van Gods verzoening in Christus. Dat gegeven geeft het pastoraat een vreugdevol en hoopvol perspectief. God heeft ons onvoorwaardelijk lief. Evenals de verloren zoon in het evangelie kunnen wij altijd weer naar de Heer terugkeren, hoe ver wij ook van Hem zijn weggelopen. God staat als een vader op de uitkijk om ons op te wachten. In de parabel van de verloren zoon wordt de schuldbelijdenis die de zoon heeft ingestudeerd, pas uitge-sproken nadat de vader zijn zoon in de armen heeft gesloten. Ik vind dat een indrukwekkend element in het onderwijs van Jezus. Het belijden van schuld en vragen om vergeving vindt plaats voor het aangezicht van een barmhartige en vergevende God.



Bloedbroeders

Tijdens de impulsdagen werd ook een boeiende film getoond. Wij kregen een portret van een Algerijns islamitisch gezin in Frankrijk, waar een van de zoons bestemd is om imam te worden.

Maar door gesprekken met een katholieke vriend besluit hij om zich te laten dopen.

Deze stap wordt vooral ingegeven door het gegeven dat christenen niet alleen geloofsgenoten helpen maar iedereen. Christelijke naastenliefde is universeel. Een andere overweging vormt de notie van vergeving. Als wij door een ander worden beledigd, mag niet wraak het antwoord zijn, maar vergeving. Een broer vindt de doop echter een verraad van de Islam en er ontstaat een broedertwist. Maar de film eindigt vredelievend. De katholiek geworden man zien wij samen met zijn broer bidden. Hij bidt het Onze Vader en de broer een islamitisch gebed. Daarna omarmen zij elkaar. Ondanks hun verschil in geloof blijven zij letterlijk bloedbroeders.



Verzoend leven

Wij leven in een onzekere en gevaarlijke wereld. De meesten van ons maken zich zorgen over de toekomst. Er is in de wereld zoveel geweld en oorlogsdreiging. Wat zou het goed zijn als soldaten uit Rusland en Oekraïne elkaar zouden kunnen omarmen en vergeven. Wat zou het goed zijn als Palestijnen en Joden dat eveneens zouden doen. Maar ook binnen onze Kerk zou het ontzettend heilzaam zijn als katholieken met verschillende visies elkaar niet verbaal zouden beschieten maar zouden omhelzen. God heeft ons in Christus onvoorwaardelijk lief. Als Hij ons heeft aanvaard, wie zijn wij dan dat wij elkaar niet zouden aanvaarden. Zo mogen wij in deze Veertigdagentijd, als dienaars van de verzoening, de Goede Week en het Paasfeest gaan vieren. Stil staan bij de verzoenende liefde van Christus en deze van harte delen met elkaar.

Mgr. dr. Gerard de Korte is bisschop van ‘s-Hertogenbosch en referent voor Kerk en samenleving binnen de Nederlandse bisschoppenconferentie.