Overweging, H. Familie, C
Eerste lezing: Handelingen 6, 8:10 & 7, 54-60
Evangelie: Mattheus 10, 17-22
‘Iemand die in de kerstnacht werkelijk engelen hoort zingen, heeft waarschijnlijk teveel gedronken. Maar iemand die de engelen niet hoort zingen in de nacht waarin zijn kind geboren wordt, die heeft het wonder gemist dat hem overkwam.’
Het godsdienstige verhaal wil ons hart openen voor het geheim dat schuilt achter de oppervlakkige alledaagsheid van het leven. Zo kunnen we ook de Kerstdagen zien. Het tilt ons even uit het alledaagse en laat zien hoe God gewoon in een mens te zien is.
En toch, als We de lezingen van deze viering horen, zou niet zeggen dat we tweede kerstdag vieren! In geen van de teksten nog een spoor van de kribbe, de herders en de stal. Zelfs Maria en haar kind zijn uit het beeld verdwenen..
Het verhaal van de dood van Stephanus staat in schril contrast met de vrede en de hoopvolle stemming rond de geboorte van het Kerstkind.
Gisteren de vreugde om een pasgeboren kind, en vandaag de bedrukking om de eerste martelaar, de eerste bloedgetuige. Gisteren de vreugde om de puurheid, de zuiverheid, de onschuld van een baby, en vandaag de doodsangst van het martelaarschap. Zonder overgang slaat de vreugde van Kerstmis om in doodsangst.
Dood en leven liggen naadloos tegen elkaar aan. Gisteren waren we blij om de geboorte van een kind, vandaag komt de harde werkelijkheid op ons af, de harde werkelijkheid van die mensenwereld, waarin toch die kleine baby van gisteren geboren wordt.
Zou het zijn om onze wereldvreemde dromen door te prikken en ons er aan te herinneren dat wij te midden van de puinhopen van de wereld niet kunnen blijven zingen van mooi weer?
Kerstmis vieren is ook het werken aan een wereld, waarin geen onschuldig bloed meer wordt vergoten. Het is niet voor niets dat er altijd een wapenstilstand is rond Kerst. Bleef het maar zo.
Vandaag herdenken we Stafanus. Nog maar amper bekomen van het kerstfeest, horen we al van de steniging van Stephanus die woorden sprak die niet bij iedereen goed vielen.
Het staat symbool voor de nooit aflatende strijd die elk mens beheerst: de strijd tussen goed en kwaad. Na de romantiek van het kerstgebeuren ervaren we hoe goedbedoelde pogingen vaak schipbreuk lijden, dat liefde en goedheid niet altijd worden gewaardeerd, dat 'n mens terecht kan komen aan het kruis van goedheid en dienstbaarheid. Onmiddellijk na de kerstvreugde wordt duidelijk dat de weg naar het nieuwe leven dwars door alle vervolging en dood heen voert.
H. Stephanus
De plaats van dit martelaarsfeest, juist op de tweede dag van Kerstmis is dus eigenlijk heel zinvol: het brengt ons terug in de werkelijkheid van de wereld. Het is in deze wereld, die van verscheurdheid aan elkaar hangt, als ik dat zo vreemd mag zeggen, dat God mens is geworden. De twee feesten horen bij elkaar: er is een kerstkind, Jezus en er is een kerstheilige, Stephanus. Wat het Kind kwam brengen heeft de heilige voorgeleefd, en met zijn dood bezegeld.
De kerstman bestaat dus, Stephanus hij mag met recht een Kerstman heten.
Vrede op aarde.
Heilige Stefanus wordt meestal afgebeeld in de kledij van de diaken, de dalmatiek. Het is vaak een jonge man zonder baard en met vriendelijke gelaatstrekken. Als attribuut draagt hij stenen die vaak op zijn hoofd, in zijn handen of op zijn schouders liggen, al dan niet bebloed.
Stephanus aangeklaagd
In die dagen deed Stephanus, vol van genade en kracht, grote wondertekenen onder het volk. Sommige leden echter van de zogenaamde synagoge der Vrijgelatenen, Cyreneeërs en Alexandrijnen en sommige mensen uit Cilicië en Asia begonnen met Stephanus te redetwisten, maar zij konden niet op tegen de wijsheid en tegen de geest waarmee hij sprak.
Stephanus vermoord en de Jeruzalemse gemeente vervolgd
Zij werden woedend en ze knarsetandden tegen hem. Maar Stephanus, vervuld van de heilige Geest, staarde naar de hemel en zag Gods heerlijkheid en Jezus, staande aan Gods rechterhand; en hij riep uit: 'Ik zie de hemel open en de Mensenzoon staande aan Gods rechterhand'. Maar zij begonnen luidkeels te schreeuwen, stopten hun oren toe en stormden als één man op hem af. Zij sleepten hem buiten de poort en stenigden hem. De getuigen legden hun mantels neer aan de voeten van een jongeman die Saulus heette. Terwijl zij Stephanus stenigden, bad hij: 'Heer Jezus, ontvang mijn geest'. Toen viel hij op zijn knieën en riep met luide stem: 'Heer, reken hun deze zonde niet aan’. Na deze woorden ontsliep hij.
Zending van de twaalf
In die tijd zei Jezus tot de twaalf: 'Neemt u in acht voor de mensen. Zij zullen u overleveren aan de rechtbanken en u geselen in hun synagogen. Gij zult voor stadhouders en koningen gebracht worden omwille van Mij, om zo ten overstaan van hen en de heidenen getuigenis af te leggen. Maakt u echter, wanneer men u overlevert, niet bezorgd over het hoe of wat van uw spreken: op dat ogenblik zal u worden ingegeven wat gij moet zeggen. Want niet gij zijt het die spreekt, maar door u spreekt dan de Geest van uw Vader. De ene broer zal de andere aan de dood overleveren, en een vader zijn kind; de kinderen zullen opstaan tegen hun ouders en hen ter dood doen brengen. Ge zult een voorwerp van haat zijn voor allen, omwille van mijn naam. Wie echter ten einde toe volhardt, zal gered worden'.
Diakenwijding van Berend van de Berg
De Digidulfke uitgave novemer 2024 is uit
Veranderingen in het team van pastores
BUSREIS BEDEVAART KEVELAER 22 AUGUSTUS 2024
Eervolle penning voor Theamarie Geilleit en Jeanne van Hal
Facebook
Twitter